En dan valt de naam van César Manrique, de kunstschilder die op Lanzarote werd geboren. Hij heeft net zo'n stempel op Lanzarote gedrukt als de vulkanen. De stijl van de huizen, hotels, appartementen en andere gebouwen op Lanzarote zijn sterk beïnvloed door deze kunstenaar.
De kleur is vaak wit met bruine, groene of blauwe omlijstingen.
Toen het toerisme op de Canarische Eilanden in opkomst was zijn op Tenerife en Gran Canaria enorme grote en hoge gebouwen gebouwd, met horizonvervuiling als gevolg. César Manrique wilde een soortgelijke ontwikkeling op Lanzarote verhinderen maar hij zag echter óók dat het toerisme voor Lanzarote een grote bron van inkomsten kon worden. Zijn doelstelling was een vorm van bouwkunst te creëren die aansloot bij de traditionele bouwwijze maar toch modern was. Eén van de eisen aan de gebouwen op Lanzarote is dat ze nooit hoger mogen zijn dan vijf verdiepingen. Overal op Lanzarote is naar Manriques inzicht de natuur verkend en ontsloten maar ook op de andere eilanden van de Canarische Archipel vindt men zijn werken terug.
Vrijwel alle 'attracties' op Lanzarote verraden zijn stilerende hand, van het Monument voor de Boer en de windmobiles die zachtjes bewegen in de wind tot de aangepaste en omgebouwde lavagroten en -gangen als Jameos del Agua, maar ook de schitterende panoramische ruit van restaurant El Diablo over de Vuurbergen, het uitzichtpunt op de Mirador del Rio. Zelfs op bijna elke rotonde op het eiland staat er wel een kunstwerk, overal waart zijn geest.
Fundacion César Manrique is het huis dat César Manrique bouwde in en op de lava. De kamers in het huis zijn eigenlijk natuurlijke gasbellen die ooit in de hete lava zaten. Na de stolling en de uitharding van de lava ontstonden er grote holle ruimten. César heeft de lavarotsen in de architectuur van zijn huis opgenomen waardoor de rotsen in het huis horen te zijn. Dat geeft een zeer bijzondere indruk want de rotsen en het huis vormen een prachtig geheel. Nu is de woning van de man die mede Lanzarote zijn vorm gaf, ingericht als een museum met moderne kunst.
Ook het in Nazaret gelegen Lagomar, het oude huis van Omar Shariff, is ontworpen door César Manrique.
De laatste brainwave van Manrique was de Cactustuin, een amfitheater met tienduizend soorten cactussen. Op de puntige planten worden luizen 'conchinilla" gekweekt waarvan de vrouwtjes een karmijnrode kleurstof afgeven die wordt gebruikt voor het rood verven van garen en stoffen.
De laatste jaren van zijn leven woonde César in zijn geliefde dorp Haría waar hij, kort na de bouw van de prachtig gelegen Cactustuin, in 1992 vlak bij zijn huis door een verkeersongeval om het leven kwam.