Corfu, het noordelijkste van de Ionische Eilanden, ligt in de meest noordwestelijke hoek van Griekenland, Dicht bij de Albanees-Griekse kust. Het is daarvan gescheiden door een zeestraat die op het smalste punt 2,5 km breed is. Corfu is 593 km2 groot en heeft een inwoneraantal van ongeveer 105.000 inwoners.
In het noorden van Corfu ligt, in oost-westelijke richting, een bergketen waarvan de Pandokratoras (906 m) het hoogste punt vormt. Het midden van het eiland is heuvelachtig alwaar de 576 m hoge Agii Deka een markant punt vormt in het land. Grote delen van de westkust worden veelvuldig onderbroken door schilderachtige baaien. In het noorden en zuiden is de kust voornamelijk vlak. Het grootste deel van de bevolking woont aan de oostkust, hier ligt ook Corfu-stad, de hoofdstad van eiland.

Doordat het eiland vooral in de winter veel regen krijgt is de grond op deze zuidelijke breedte bijzonder vruchtbaar. De voor Griekenland gebruikelijke beelden van kale of zonverbrande landschappen komen hier niet voor. De meest voorkomende boom is de olijf waarvan er ongeveer 3 à 4 miljoen op het eiland staan. Daarnaast groeien er cipressen, eiken, vijgen, sinaasappelen, citroenen, appels, peren, druiven, artisjokken en tomaten. Een lust voor het oog zijn de bloemen, vooral in het voorjaar bloeien irissen, narcissen, anemonen, gladiolen, primula's, violen en orchideeën.

In de Griekse mythologie was het eiland het rijk van Alkinoös, de koning der Faeaken, een fortuinlijk volk van zeevaarders. De koning en zijn dochter Nausikaä, aldus Homeros in de 'Odyssee', namen de schipbreukeling Odysseus op en vergezelden hem naar zijn vaderland Ithaka. Omstreeks 734 v.Chr. werd op het eiland door Korinthiërs de kolonie Korkyra gesticht die al gauw tot bloei kwam en evenwaardig werd aan de moederstad Korinthe.
Na nog verscheidene andere heersers kwam het in 229 v.Chr. bij het Romeinse rijk. Na de val van het Romeinse rijk braken onrustige tijden aan. Venetië, Byzantium, Genua, Robert Guiscard en Anjou waren de namen van de nieuwe heersers die elkaar afwisselden. Het waren de Venetianen die er 400 jaar, tot het einde van de 18de eeuw, bleven en van stad en eiland een vesting maakten. Ze beschermden daarmee het eiland tegen de herhaalde aanvallen van de Turken.
Na de val van de republiek Venetië kwamen in 1807 de Fransen, daarna de Russen, wederom de Fransen, tenslotte de Engelsen en als laatste kwam, in 1864, de nieuwe Griekse monarchie. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Corfu een militair steunpunt van de Geallieerden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het door de Italianen bezet die in 1943 door de Duitsers werden afgelost, na ernstige verwoestingen te hebben aangericht verlieten deze in 1944 het eiland.